Usunięcie kaszaka

Usunięcie kaszaka- charakterystyka

Usunięcie kaszaka jest zabiegiem bezpiecznym, często wykonywanym ze względów estetycznych. Procedura ta wykonywana jest w znieczuleniu miejscowym. Jak każda ingerencja medyczna niesie za sobą pewne ryzyko powikłań w postaci m.in.: krwawienia, zakażenia rany czy też nawrotu zmiany.

Kaszak inaczej torbiel łojowa należy do nowotworów łagodnych skóry. Powstaje jako konsekwencja zaczopowania ujść gruczołów łojowych. Jest zmianą wypełnioną masami łojowymi oraz rogowymi otoczonymi torebką. W większości przypadków występuje m.in. w obrębie owłosionej skóry głowy , na karku, twarzy, klatce piersiowej, wargach sromowych oraz na mosznie. Kaszak jest zmianą najczęściej okrągłą , o gładkiej powierzchni, wielkości od kilku milimetrów do kilku centymetrów. W centrum guzka na jego powierzchni widoczny jest zazwyczaj czarny punkcik utworzony przez mieszek włosowy. Obecność niepowikłanego kaszaka nie powoduje dolegliwości bólowych. Dopiero powstanie stanu zapalnego w obrębie torbieli łojowej dolegliwości te powoduje.

Usunięcie kaszaka- korzyści

Można wymienić kilka korzyści wynikających z usunięcia kaszaka. W przypadku , gdy zmiana była usuwana ze względów estetycznych , poprawie ulega samoakceptacja i komfort chorego . Po drugie usunięcie kaszaka eliminuje ryzyko powstania stanu zapalnego w jego obrębie.

Wskazania do wykonania zabiegu

Do wskazań do usunięcia kaszaka należą m.in.:

• obecność kaszaka w widocznym miejscu na ciele, stanowiącego defekt kosmetyczny dla chorego,
• kaszak dużych rozmiarów,
• szybko powiększająca się zmiana,
• zakażenie w obrębie kaszaka,
• dyskomfort psychiczny pacjenta spowodowany obecnością kaszaka.

Przeciwwskazania do wykonania zabiegu

Do przeciwwskazań do usunięcia kaszaka należą m.in. :

• zły stan ogólny pacjenta,
• ciężkie zaburzenia krzepnięcia,
• brak współpracy pacjenta z lekarzem.

Przed zabiegiem

Usunięcie kaszaka w znieczuleniu miejscowym jest zabiegiem, przed wykonaniem którego lekarz przeprowadzi wywiad oraz badanie przedmiotowe pacjenta ze zwróceniem szczególnej uwagi na okolicę w której znajduje się zmiana. W trakcie wywiadu lekarz zbierze informacje o stanie zdrowia chorego, o chorobach przewlekłych, przyjmowanych lekach, przebytych operacjach. Będzie pytał też o powstałą torbiel łojową m.in. o czas w jakim urosła do aktualnych rozmiarów, o występowanie dolegliwości bólowych jej towarzyszących. Następnie lekarz dokładnie obejrzy zmianę oraz jej otoczenie, bardzo ważnym jest czy nie towarzyszy jej stan zapalny, czy skóra nad torbielą nie jest zmieniona, czy przesuwa się ona względem tkanek, czy jest dobrze odgraniczona od otoczenia. Po obejrzeniu i palpacyjnym zbadaniu zmiany, lekarz przeprowadzi dalsze etapy ogólnego badania przedmiotowego. Przed zabiegiem w przypadkach wątpliwych oraz budzących niepokój onkologiczny lekarz może zlecić dodatkowe badania m.in. badania krwi - o tym jakie to mają być badania decyduje lekarz w zależności od stanu zdrowia chorego.

Rozpoznanie kaszaka nie jest trudne. W większości przypadków lekarz rozpoznaje go na podstawie obrazu klinicznego oraz zdobytego doświadczenia. Natomiast w przypadkach wątpliwych możliwe jest wykonanie badań obrazowych w celu dokładnej oceny struktury zmiany, stopnia ukrwienia, położenia czy też kształtu. Najczęściej wykonuje się wtedy badanie ultrasonograficzne tkanek miękkich.

Badanie ultrasonograficzne tkanek miękkich
W przypadku tego badania nie trzeba w żaden sposób się do niego przygotowywać. Badanie to jest bezbolesne, można je wykonać u wszystkich pacjentów bez względu na wiek oraz można je powtarzać w krótkich odstępach czasu. Na podstawie tego badania można odróżnić guzy lite od zbiorników płynowych. Można określić też wielkość zmian, ich strukturę czy unaczynienie. Łatwość obrazowania większości tkanek miękkich sprawiają, że ultrasonografia jest podstawowym badaniem stosowanym w diagnostyce tworów patologicznych tkanek miękkich. Cechami charakterystycznymi dla kaszaka w obrazie ultrasonograficznym jest m.in. jednorodna struktura, brak unaczynienia, brak nacieku sąsiednich tkanek.

W przypadku wątpliwości odnośnie rozpoznania, istnieje możliwość wykonania biopsji zmiany patologicznej oraz oceny histopatologicznej pobranego materiału. Jednak w ogromnej większości przypadków rozpoznanie stawiane jest bez wykonywania badań dodatkowych, na podstawie obrazu klinicznego oraz doświadczenia lekarza.

Biopsja
Wskazaniem do wykonania biopsji tworu patologicznego jest obecność zmiany budzącej niepokój. Właściwie przeprowadzona biopsja jest decydującym etapem postępowania klinicznego.

Biopsja cienkoigłowa (BAC)
Jest zabiegiem mało traumatycznym, dobrym badaniem przesiewowym, weryfikującym, czy jest to zmiana łagodna, czy złośliwa. Jest badaniem mającym wiele ograniczeń i nie zawsze pozwala na pełne rozpoznanie. Mimo wszystko jest dość często wykonywana, ze względu na łatwość jej wykonania, stosunkowo niewielki dyskomfort chorego oraz małe ryzyko powikłań. Jest to procedura polegająca na wbiciu igły do podejrzanego tworu i zaaspirowaniu komórek za pomocą strzykawki. Badanie to można wykonać pod kontrolą ultrasonografii co eliminuje ryzyko wkłucia igły na oślep zwłaszcza gdy zmiana jest niewielka. Jednym z ograniczeń badania cytologicznego jest brak pewności, czy uzyskane komórki właściwe reprezentują komórki decydujące o charakterze zmiany. Może się zdarzyć, że uzyskano komórki niezłośliwe pochodzące z niewielkiego obszaru otoczonego przez komórki złośliwe. W przypadku uzyskania ujemnego wyniku badania cytologicznego należy zachować ostrożność.

Rodzaj znieczulenia

Usunięcie kaszaka, inaczej torbieli łojowej wykonywane jest w znieczuleniu miejscowym. Pacjent jest całkowicie przytomny, jednak nie odczuwa dolegliwości bólowych w trakcie zabiegu.

Zobacz zaufane kliniki najbliżej

Jak przebiega zabieg?

Istnieje kilka metod usuwania torbieli łojowej. Najczęściej stosowaną, a jednocześnie nie wymagającą drogiego sprzętu jest chirurgiczne, doszczętne usunięcie kaszaka. Metoda ta obarczona jest małym ryzykiem nawrotu zmiany (zakładając doszczętne jej wycięcie).

Bardzo ważnym jest określenie przebiegu i głębokości nacięcia skóry. Należy wziąć pod uwagę cel zabiegu, umiejscowienie i wielkość zmiany. Bardzo istotny jest też aspekt estetyczny.

Przed przystąpieniem do zabiegu lekarz dokładnie dezynfekuje miejsce, w obrębie którego przeprowadzany będzie zabieg. Przed wykonaniem cięcia skóry, lekarz ręką niedominującą rozciągnie i ustabilizuje skórę w punkcie początkowym cięcia. Cięcie prowadzone powinno być na stałej głębokości, jednym ruchem ostrza. Jest to bardzo istotne, ponieważ krótkie cięcia mogą doprowadzić do pozostawienia fragmentów tkanek co w konsekwencji może spowodować powstanie martwicy i opóźnienie gojenia rany. Wielkość nacięcia zależna jest od wielkości kaszaka.

W przypadku pojawienia się krwawienia lekarz może uciskać brzegi rany przy użyciu zwiniętego gazika palcami ręki niedominującej, gdy jednocześnie asystent towarzyszący chirurgowi wykonuje ucisk przeciwległego brzegu cięcia. Bardziej obfite krwawienia powstrzymuje się używając do tego kleszczyki hemostatyczne w odstępach 1 cm od brzegu skóry, unika się zakładania podwiązek tuż pod powierzchnią skóry, natomiast używanie diatermii do opanowania krwawienia towarzyszącego nacięciu skóry wymaga doświadczenia oraz powinno być wykonane prądem o najmniejszym natężeniu, ponieważ istnieje ryzyko powstania oparzeń skóry, które goją się powoli.

Po wykonaniu nacięcia kaszaka w jego centralnym punkcie , należy dokładnie oczyścić torbiel z jej zawartości. Następnie lekarz kontroluje opróżnione miejsce i ocenia torebkę torbieli. Po wykonaniu rewizji , usuwana jest torebka kaszaka. Jest to bardzo ważny etap zabiegu, ponieważ niedoszczętne wycięcie torebki, pozostawienie minimalnego fragmentu zmiany może w konsekwencji prowadzić do nawrotu kaszaka. Po usunięciu zmiany oraz kontroli rany lekarz zakłada szwy skórne. Ilość założonych szwów zależna jest od wielkości nacięcia.

Wyróżniamy wiele rodzajów szwów, jednak w przypadku ran skóry wykonuje się najczęściej :

Szew prosty węzełkowy
Używany jest powszechnie w zbliżaniu brzegów większości ran operacyjnych i urazowych. Szew zakłada się używając zakrzywionej igły, trzymanej w imadle w połowie jej krzywizny. Lekarz wkłuwa igłę prostopadle do powierzchni skóry i wykłuwa ją po drugiej stronie w obrębie rany, następnie ponownie chwyta imadłem igłę i wkłuwa ją w drugi brzeg rany od środka, dokładnie naprzeciwko pierwszego wkłucia, po czym wykłuwa na zewnątrz. Następnie lekarz zawiązuje węzły na szwie w celu odpowiedniego umocowania go. Należy pamiętać podczas zawiązywania szwu, o delikatnym wywinięciu na zewnątrz brzegów rany. Węzły należy wiązać tak, aby jedynie zbliżyć brzegi rany. Skóra zazwyczaj ulega nieznacznemu obrzękowi i jeśli węzeł zostanie zawiązany zbyt mocno, pozostać może drabinkowata blizna. Węzeł powinien się znaleźć po jednej ze stron rany. Po dokładnym zawiązaniu węzłów i odcięciu nitek lekarz w odpowiedniej odległości od pierwszego szwu zakłada drugi analogicznie do pierwszego.

Jest to przykład szwu pojedynczego, którego zaletą jest, to że w przypadku dysfunkcji jednego szwu nie zawsze wpływa to na pozostałe.

Szew śródskórny
Stanowi bardzo dobrą alternatywę dla tradycyjnego szwu prostego węzełkowego, pozwala bowiem na uniknięcie śladów szycia na powierzchni skóry. Samo zbliżenie brzegów skórnych jest trudniejsze niż w przypadku szwu prostego węzełkowego. Technika zakładania szwu śródskórnego polega na założeniu najpierw szwu prostego węzełkowego, następnie wkłuwa się igłę w pobliżu szwu prostego i wykłuwa wewnątrz rany, w kolejnym etapie wkłuwa się igłę po przeciwnych stronach wewnątrz rany na jednakowej głębokości. Po dotarciu do końcowego odcinka rany, należy wykłuć igłę spod skóry i zawiązać węzły w celu odpowiedniego umocowania szwu.
Szew śródskórny jest przykładem szwu ciągłego, którego zaletą jest szybkość zakładania oraz obecność węzłów tylko na początku i na końcu linii szwu.

Na każdym etapie zabiegu bardzo ważne jest zapewnienie hemostazy (hemostaza to tamowanie krwawienia, czyli działanie powstrzymujące krwawienie, zapobiegające utracie krwi z uszkodzonych naczyń krwionośnych) najczęściej dzięki użyciu kleszczyków hemostatycznych, diatermii czy też dzięki podwiązaniu krwawiącego naczynia.

Do innych metod usuwania kaszaka należą:

Minimalne wycięcie torbieli - stosowane w przypadku małych zmian

Usunięcie kaszaka z wykorzystaniem lasera- metoda ta jest metodą bezkrwawą, bardzo dokładną, zazwyczaj niepozostawiającą blizn. Do zastosowania tej metody potrzebny jest specjalistyczny sprzęt, który nie we wszystkich placówkach medycznych jest dostępny.

Nacięcie i drenaż torbieli łojowej - stosowane w przypadku małych zmian, jednak istnieje ryzyko nawrotu torbieli.

Kriochirurgiczne usunięcie kaszaka - jest to metoda bezkrwawa, niepozostawiająca blizn. Podobnie jak w przypadku usunięcia kaszaka z wykorzystaniem lasera, do kriochirurgicznego usunięcia torbieli łojowej potrzebny jest specjalistyczny sprzęt, który nie we wszystkich placówkach medycznych jest dostępny.

Wybór metody zależny jest od wielkości zmiany, lokalizacji, spodziewanego efektu, dostępności sprzętu oraz doświadczenia lekarza.

Czas i przebieg rekonwalescencji

Po zabiegu usunięcia kaszaka w zależności od lokalizacji oraz wielkości zmiany przez kilka dni pacjent może odczuwać dolegliwości bólowe w obrębie rany i jej okolicy. W przypadku założenia szwów chirurgicznych może mu towarzyszyć też uczucie napięcia. Bardzo często występuje miernie nasilony świąd w okolicy rany, który jest objawem gojenia się rany. Usunięcie kaszaka nie wymaga hospitalizacji.

Efekty po zabiegu

Efektem opisanego, udanego zabiegu jest całkowite usunięcie kaszaka, a w konsekwencji zmniejszenie dolegliwości bólowych w przypadku zainfekowanej zmiany oraz korekcja defektu kosmetycznego wywołanego obecnością patologicznego tworu w widocznym miejscu.

Zalecenia po zabiegu

Po usunięciu kaszaka zaleca się zwrócenie szczególnej uwagi na to czy nie występują objawy infekcji w obrębie rany (m.in. zaczerwienienie, wzmożone ucieplenie skóry, bolesność, ropna wydzielina, gorączka). Ważnym jest też codzienna zmiana opatrunku oraz dezynfekcja rany . Należy dbać o higienę osobistą, jednak nie wolno dopuścić do nadmiernego namoczenia rany. Pacjent zazwyczaj szybko wraca do sprawności. W przypadku większej rany oraz założenia szwów pacjent do czasu zagojenia się rany powinien ograniczyć uprawianie sportu. W przypadku założenia szwów po kilku dniach, zazwyczaj ok 7-10 dni (liczba dni zależy od umiejscowienia rany, dla ran w obrębie twarzy szwy usuwane są szybciej niż dla innych lokalizacji) od zabiegu pacjent powinien zgłosić się do lekarza w celu usunięcia szwów. Część zaleceń może być dobrana indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od aktualnego stanu zdrowia.

Jak długo utrzymują się efekty po zabiegu?

Po zabiegu doszczętnego usunięcia kaszaka, zmiana ta w większości przypadków nie odrasta ponownie. Zależne to jest w głównej mierze od dokładności wycięcia patologicznego tworu.

Porozmawiaj z pacjentami na temat Usunięcie kaszaka

Jak uniknąć powikłań po zabiegu?

Po zabiegu usunięcia kaszaka w znieczuleniu miejscowym uniknięcie powikłań w dość małym stopniu zależy od chorego. Zależy to w głównej mierze od lokalizacji patologicznego tworu ,od struktur anatomicznych z którymi sąsiaduje oraz od umiejętności i doświadczenia lekarza wykonującego zabieg. Jednym z bardzo ważnych czynników mogących pomóc w eliminacji powikłań jest szczególne dbanie o higienę osobistą oraz stosowanie się do zaleceń personelu medycznego.

Możliwe powikłania po zabiegu

Do powikłań mogących wystąpić po zabiegu usunięcia kaszaka w znieczuleniu miejscowym należą:

• krwawienie,
• zakażenie w obrębie rany lub tkanek otaczających torbiel,
• bliznowacenie jako następstwo wykonanego nacięcia i ewentualnego założenia szwów,
• niepowodzenie dotyczące całkowitego usunięcia zmiany, co w konsekwencji skutkuje nawrotem zmiany,
• rozejście się rany.

Autor:lek.med. Magda Nawceniak-Balczerska

Bibliografia:
John L. Pfenninger , Grant C. Fowler, Procedury zabiegowe i diagnostyczne w dermatologii i medycynie estetycznej, wydanie : pierwsze, miejsce wydania: Wrocław, wydawca: Elsevier Urban & Partner, rok wydania: 2012
R.M.Kirk , Procedury i techniki stosowane w chirurgii, wydanie: pierwsze, miejsce wydania: Wrocław, wydawca: Edra Urban & Partner, rok wydania: 2011; Jarosław Kużdżała, Jacek Szmidt, Podstawy chirurgii. Podręcznik dla lekarzy specjalizujących się w chirurgii ogólnej, wydanie: pierwsze, miejsce wydania: Kraków, wydawca: Medycyna Praktyczna, rok wydania: 2009

Zapraszamy do skorzystania z naszej wyszukiwarki klinik, gabinetów oraz placówek medycznych znajdujących się na terenie Polski, oferujących zabieg - Usunięcie kaszaka